Er zijn mensen met prima banen, tweeverdieners, die zich een slag in de rondte werken en met neergeslagen ogen de oude jas van de buurjongen aannemen omdat een nieuwe er dit jaar voor hun zoon niet inzit. Er zijn tuinders die worden belaagd door de stikstofcrisis én de energiecrisis en echt niet meer weten hoe verder. Er zijn gezinnen met vijf kinderen die onmogelijk onder het energieplafond (geraamd op 2,2 personen per huishouden) kunnen blijven en gemakshalve op één hoop worden geschoven met mensen die ‘hun zwembad dan maar even uit moeten zetten’ omdat de energie boven dat plafond schreeuwend duur is. En mevrouw Kaag wil een nieuw koffertje?! Bizar. Echt bizar.
Bedrijf in crisis, medewerkers in crisis
Nu zit ik hier natuurlijk niet om mijn mening te geven over ‘Den Haag’. Ik haal dit aan omdat ik dacht aan bedrijven in crisis. Of het nu gaat om een bedrijf dat groepen werknemers moet ontslaan omdat het de klandizie terugloopt of om een bedrijf dat moeten bezuinigen omdat de kosten de pan uit rijzen, de medewerkers worden daardoor geraakt. De onzekerheid; heb ik straks nog wel een baan? Moet ik salaris inleven? Kan ik straks de boodschappen nog wel betelen? Maar ook mijn collega heeft het al niet makkelijk, hoe moet hij of zij straks nog rondkomen? Die onzekerheid doet iets met mensen. Als het bedrijf in crisis verkeert, dan geldt dat vaak ook voor de mensen die daar werken.
In de huidige tijd geldt dat bijvoorbeeld ook voor bedrijven die niet in staat zijn om 10 – of 12 procent loonsverhoging aan hun medewerkers te betalen, simpelweg omdat ze de kosten daarvan, bovenop een torenhoge energienota, verhoging van het minimumloon en allerlei ander lastenverzwaringen die hen boven het hoofd hangen, niet kunnen betalen. Dat betekent wel dat hun medewerkers in koopkracht achteruit gaan want ook hun boodschappen en energieverbruik zijn veel duurder geworden.
Hand op de knip
Medewerkers die bezig zijn met een ander huis, stellen dat toch maar uit want wat als zij hun baan straks kwijtraken? Vakanties worden nog maar even niet geboekt. En die verbouwing kan ook wel wachten. In afwachting van wat gaat komen, houden veel medewerkers de hand maar even op de knip.
En dat verwachten de medewerkers ook van hun werkgever. Als je dan als directeur in je nieuwe auto aan komt rijden, een weekje op vakantie gaat of nieuwe kleding, schoenen en tassen op de zaak laat bezorgen of met een prachtig nieuw koffertje aankomt, dan drukt dat medewerkers extra hard met de neus op de feiten.
Suggestie niet wekken
Ook als de nieuwe auto al lang geleden ‘in de goede tijd’ is besteld en niet meer afbesteld kon worden, ga er niet in rijden. Laat de auto bij de dealer staan, zet ‘m thuis in de garage of ruil tijdelijk van auto met je zus, maar toon die nieuwe auto niet.
Spreek met je partner en met je kinderen af dat pakketjes even niet afgeleverd mogen worden op de zaak. De receptioniste die de pakketjes aan moet nemen en zelf vanwege een aangekondigde reorganisatie of bezuinigingen haar nieuwe tas toch maar heeft afbesteld zal denken; ik niet, maar zij wel? Ook als het gaat om de schoolboeken van je kind of om een kleinigheidje voor oma omdat ze jarig is, laat ze niet op de zaak bezorgen. Confronteer je werknemers daar niet mee. Wek de suggestie niet dat jou dit niet raakt.
En stel je ongetwijfeld dik verdiende en hoognodige vakantie toch nog maar even uit.
Meewerken is goud waard
Waarom zou je dat allemaal doen? Omdat je de medewerkers in tijden van crisis extra hard nodig hebt, zeker diegene van wie je afscheid gaat nemen. Als je (een deel van) de reorganisatie kunt realiseren door VSO’s met de medewerkers te sluiten, dan kan dat de kosten ontzettend drukken. Bovendien komt het de duidelijkheid en de snelheid van een reorganisatie ten goede. En, ook niet onbelangrijk; medewerkers die met een VSO bij een bedrijf vertrekken zijn vaak minder teleurgesteld dan medewerkers die gedwongen zijn ontslagen. Het feit dat medewerkers ‘akkoord’ gaan geeft hen het gevoel van zelfbeschikking.
Medewerkers zullen eerder geneigd zijn om in te stemmen met een VSO als ze de noodzaak van de genomen maatregelen zien en onderkennen. En ook al is je verhaal nog zo goed en solide onderbouwd met cijfers, als ze de directeur in zijn nieuwe auto weg zien rijden, dan is dat alles ‘down the drain’.
Bron: ANP