Wat eraan voorafging
Een monteur wordt in januari 2016 arbeidsongeschikt. Vanaf december mag hij van de bedrijfsarts weer zijn eigen werk doen, met uitzondering van traplopen en werken op ladders. In januari 2017 krijgt hij griep en meldt hij zich niet meer beter. Er wordt een paar keer zonder resultaat overlegd over werkhervatting. Op grond van de geldende cao krijgt de werknemer tijdens ziekte de eerste 6 maanden 100% en de volgende 18 maanden 90% van zijn loon betaald. Als de werknemer werkt in het kader van zijn re-integratie krijgt hij ook 100% doorbetaald.
In maart 2017 meldt de werkgever zich met een vordering van 1.416,15 euro. De werknemer heeft vanaf 1 juli 2016 steeds 100% van zijn loon ontvangen in plaats van 90%. De werkgever wil het bedrag in 7 maandelijkse termijnen verrekenen. Ondertussen oordeelt de bedrijfsarts op 21 maart dat de beperkingen van de werknemer hetzelfde zijn, maar dat er nu ook spanningen zijn die de re-integratie niet bevorderen.
De werknemer vraagt een deskundigenoordeel bij UWV aan. UWV oordeelt dat de re-integratie-inspanningen van de werkgever onvoldoende zijn. Het tweede spoor is niet op tijd ingezet en het is vreemd dat de werknemer met zijn lichte beperking niet zijn eigen werk – aangepast – heeft hervat. Half mei maakt de werknemer aanspraak op 100% loonbetaling en maakt hij bezwaar tegen de verrekening. In juni houdt de werkgever 1618,17 euro in op zijn loon. De werknemer neemt per 1 juli ontslag en stapt naar de rechter.
Bij de rechter
De werknemer vordert 100% loonbetaling vanaf 1 juli 2016. De kantonrechter wijst zijn vorderingen af, maar in hoger beroep oordeelt het hof anders. Omdat de cao waar de werknemer onder valt een minimum-cao is, kan er alleen ten gunste van de werknemer van af worden geweken. De werkgever mocht dus 100% van het loon doorbetalen. En dat heeft hij tot januari 2017 ook gedaan, zonder voorbehoud. De werkgever kon terugkomen op die 100% doorbetaling. Maar de uitbetaalde aanvulling achteraf terugvorderen mag niet, oordeelt het hof. Dat is in strijd met de eisen van goed werkgeverschap. De werkgever moet het onterecht ingehouden bedrag van 1618,17 euro terugbetalen aan de werknemer.
De werknemer doet ook een beroep op de bepaling dat een werknemer recht op volledige loon heeft als hij zijn werk niet kan doen door een oorzaak van de kant van de werkgever. Maar dat beroep strandt op de arbeidsongeschiktheid van de werknemer. Hij kon vanwege ziekte niet de overeengekomen arbeid verrichten, aldus het hof.
De werknemer heeft dus geen recht op aanvulling tot 100% van zijn loon omdat de werkgever zijn re-integratieverplichting niet nakomt. Maar hij heeft wel recht op een schadevergoeding om die reden. De werkgever heeft onvoldoende regie gevoerd over de re-integratie en had het tweede spoor eerder moeten inzetten. De kans was dan groot geweest dat de werknemer eerder dan juni 2017 re-integratiewerkzaamheden had verricht, waarmee hij dan ook weer recht had op 100% doorbetaling van zijn loon. De werknemer krijgt twee maanden aanvulling van zijn loon tot 100% als schadevergoeding.
In de praktijk
Het niet nakomen van re-integratieverplichtingen door de werknemer kan niet alleen een loonsanctie van UWV opleveren, maar dus ook het betalen van een schadevergoeding aan de werknemer.
Uitspraak: ECLI:NL:GHARL:2020:2834, 7 april 2020.
Bron: Shutterstock
