Een werknemer is arbeidsongeschikt door een burn-out. Hij stelt zijn werkgever aansprakelijk en vraagt een vergoeding van ruim 800.000 euro. De werkgever zegt geen signalen van hoge werkdruk te hebben gekregen. Wat oordeelt de rechter?
De case
Een medewerker bij een groot internationaal bedrijf in de energiesector ontvangt een salaris van ruim 7.000 euro bruto per maand. In mei 2016 meldt hij zich ziek met een burn-out. Ruim een maand later wordt hij getroffen door een beroerte. Hij gaat niet meer aan het werk en zijn arbeidsovereenkomst wordt met toestemming van het UWV beëindigd.
De ex-werknemer meent dat zijn burn-out een direct gevolg is van zijn werk. Hij vraagt de rechter onder meer om een billijke vergoeding en een schadevergoeding van 820.464 euro bruto. De burn-out is volgens hem veroorzaakt door stelselmatig overwerk, overmatig toeschuiven van taken die niet bij zijn functie hoorden en het uiten van onrechtmatige beschuldigingen. Hij had een dubbele functie waarin hij 70 tot 80 uur per week moest werken en 24/7 stand-by moest zijn.
Lees hier hoe je als HR kunt bijdragen aan de begeleiding van langdurig zieken.
Uitspraak van de rechter
De rechter wijst de vorderingen van de werknemer af. Er is geen reden om een vergoeding toe te kennen. Toekenning van een billijke vergoeding is alleen mogelijk als het einde van de arbeidsovereenkomst te wijten is aan ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. De werknemer vindt dat zijn burn-out is veroorzaakt door de omstandigheden op het werk, waarvan de werkgever een verwijt valt te maken. Maar dit wordt volgens de rechter niet voldoende onderbouwd.
Uit zijn dossier en aanwezigheidsregistratie blijkt niet dat hij last had van slaapproblemen of stress of dat hij structureel overwerkte zoals hij aanvoert. Ook in zijn beoordelingen is niets te lezen over de zware belasting of overwerk. Als de werknemer daar last van had, had hij dit daar ter sprake kunnen brengen. Ook zijn er geen e-mails, gespreksverslagen of andere correspondentie waarin hij aandacht vraagt voor de grote werkdruk of voor zijn klachten. Daarmee heeft de werknemer de werkgever ook geen kans gegeven om iets aan die werkdruk te doen. De onterechte beschuldigingen kon de werknemer ook al niet overtuigend aantonen. Al met al heeft de werknemer onvoldoende bewijs om zijn stellingen te onderbouwen.
In de praktijk
Om als werkgever aansprakelijk te zijn voor de gevolgen van een burn-out moet overduidelijk zijn dat het werk de oorzaak is van die burn-out. En dat de werkgever daarvoor een verwijt valt te maken. Dit causale verband is niet gemakkelijk aan te tonen. In deze zaak komt de werknemer met een heel scala aan verwijten aan het adres van de werkgever, die hij niet kan onderbouwen met bewijs. Hij lijkt zelfs geen signalen van hoge werkdruk aan zijn werkgever te hebben afgegeven.
In een eerdere zaak werd een werkgever wel aansprakelijk geacht toen de werkgever de signalen van de werknemer, de arbo-arts de arbeidsinspectie, de psychiater en van anderen niet voldoende oppakte. Daarmee schond de werkgever zijn zorgplicht en draaide hij op voor de volledige schade van de werknemer. Het blijft dus belangrijk om signalen van overbelasting en werkdruk in het bedrijf goed op te pakken.
In XpertHR lees je alles wat je moet weten over een actief verzuimbeleid
