Ken je dat? Je moet naar een feestje maar je hebt er totaal geen zin in. Je kent er nauwelijks iemand, je hebt niets om aan te trekken en het is rotweer. Je gaat, plichtsgetrouw als je bent, toch en wat blijkt; leukste feestje in tijden!
Of dat nieuwe huis dat je hebt gekocht. Tuurlijk je moet er nog veel aan doen, maar jij bent er blij mee. Totdat je schoonvader hoofdschuddend door de ruimtes loopt, je beste vriend je vraagt of je wel helemaal lekker bent en je bloedeigen moeder je vraagt; “Kind, waar begin je aan?”. Een jaar later prijst iedereen je met je heerlijke stekkie.
Moraal van het verhaal; de eerste indruk is niet altijd de beste.
Wat dichter bij het onderwerp;
Goed, wat dichter bij het onderwerp. Hoe vaak heb je – in een ver verleden toen iedere vacature nog goed was voor honderden brieven – mensen voor je neus gehad die op papier perfect leken, maar in de praktijk toch tegenvielen? Maar eerlijk gezegd heb ik ook wel eens iemand op papier totaal ongeschikt terzijde geschoven die een jaar later de enige sollicitant was, toch is uitgenodigd, is aangenomen én een geweldige en zeer waardevolle medewerker blijkt te zijn.
Moraal van het verhaal; papier is geduldig.
Nog eentje dan
Hoe vaak blijkt later, als je iemand hebt aangenomen, dat diegene in ‘real life’ heel anders dan in het sollicitatietraject? Relaxter, assertiever – of juist veel minder assertief, bescheidener? En hoe vaak zal je iemand hebben afgewezen omdat je diegene te zenuwachtig, te assertief of te opschepperig vond?
Moraal van het verhaal; men kan de wijn niet naar het fust beoordelen.
Wat ik hiermee nou wil zeggen?
Dat een eerste gedachte of een eerste indruk echt niet altijd de beste is. Dat sommige mensen het echt heel lastig vinden om zichzelf te presenteren en aan te prijzen in een uurtje tijdens een zenuwslopend sollicitatiegesprek, maar perfecte medewerkers zijn. Kortom; dat mensen die op het eerste oog misschien niet geschikt lijken dat wel kunnen zijn.
Precies dat is de gedachte achter ‘open hiring’, althans, dat zou de gedachte moeten zijn als je eraan begint.
Noodgreep
Veel bedrijven grijpen open hiring nu aan als laatste redmiddel om maar aan personeel te komen. Dat is natuurlijk prima. Maar ik denk oprecht dat wanneer je de juiste insteek kiest, je echt verrast zult worden.
Hoe dan?
Open hiring werkt als volgt; je zet een vacature open waarin je duidelijk aangeeft wat de inhoud van de werkzaamheden is, welke verdiensten er tegenover staan, wat de werktijden zijn, voor welke termijn het dienstverband wordt aangegaan, dat en welke proeftijd geldt en welke verdere arbeidsvoorwaarden gelden.
Je nodigt mensen die denken dat ze geschikt zijn en gemotiveerd zijn om aan de slag te gaan uit om zich op te geven met alleen hun naam en contactgegevens. Degene die zich als eerste aanmeldt/aanmelden krijgt/krijgen een arbeidsovereenkomst mét proeftijd thuisgestuurd en als ze deze getekend terugsturen is het dienstverband een feit. Je nodigt de medewerker(s) uit voor de eerste werkdag, zorgt voor kennismaking en een introductieprogramma en gaat aan de slag.
Proeftijd
Uiteraard monitor je gedurende de proeftijd goed of de medewerker of medewerkers hun werk goed doen, gemotiveerd zijn en collegiaal. Geef de medewerkers voldoende tijd om te wennen en om zich te laten zien, maar zorg ook dat je een goede indruk hebt voordat de proeftijd eindigt.
Niet elke functie
Uiteraard is niet iedere functie geschikt om op deze manier in te vullen. Als het belangrijk is dat een nieuwe medewerker bepaalde capaciteiten, diploma’s of vaardigheden heeft, dan wordt het al lastiger om via open hiring te gaan werven. Maar er zijn ook echt veel functies waarbij open hiring een geschikt alternatief kan zijn.
Vind hier meer artikelen in het thema Werving en selectie.
Bron: Shutterstock